Ne Mecnun’um ne de Ferhat aşığım düz aşık dağları da delemem, çölleri de geçemem.… Okumaya devam et →

Her şeyin başı ben olmakla başlıyor. Farkına dahi varmadan ilahlaştırdığımız benliğimizle… Okumaya devam et →

Özgürlüğü nefsi yüzünden kısıtlanmış evladına sarılacağı anın hasretiyle kirpikleri ıslanan baba gibiyim.… Okumaya devam et →

Bir fotoğraf, bir yazı ve çok kısacık ömürde hüzne kâfi anlar ile kalıveriyoruz ziyadesiyle burun sızlatan.… Okumaya devam et →

Onlar benim, ben onlarım çünkü. Kendinden kaçmak istedikten sonra kaç adım atabilir ayakların, ne kadar uzakta dinlenir yüreğin...… Okumaya devam et →

Neyi nasıl anlatacak, neyi nasıl yaşayacak. Bir pencere kenarında sağanak yağmur.… Okumaya devam et →

Bıraktım lâl olsun dilim, yazmasın divitim, tükensin hokkamda mürekkebim. Tüm sükût bize dair, bu demde tüm boğaz bize nâzır.… Okumaya devam et →

Ne duydun, ne gördün, ne kokladın ve daim olan ne hissettin. Elbet doğdun; sonu gelmeyecek bir vakte değin.… Okumaya devam et →

Her şey, herkes biraz uzak sanki; Hayat gibi, Gönül gibi, Yar gibi…… Okumaya devam et →

Erkekler ağlamaz… -Mış… Erkekler ağlar, öyle ağlarlar ki hıçkıra hıçkıra sükut vurur duyan kulaklara.… Okumaya devam et →

Mi… Bensiz de dalgalanır mı saçların…… Okumaya devam et →

Bilmiyorum… Bugün biraz daha eksiğim. Her vakitten biraz daha ağır. Güneşin ne getireceği üzerine, En ufak bi’ fikrim yok!… Okumaya devam et →

İzmit’e yaklaşır iken… Martı olmak isterdim belkide, garip diyarlarda garipçe oradan oraya uçan lâkin denizinden pekte öteye gidemeyen.… Okumaya devam et →

Uzaklara, Çok uzaklara… Kimse’nin seni duymadığı bir demde Kimse’ye birşey anlatamazsın azizim. İki dudağının arasından döktüğün her kelime gürültü mevkisinden öteye gidemez.… Okumaya devam et →

Eylül 11 Yaşıyorum… Yazıyorum… Sevdamın yanıbaşındayım. Birşeyler anlatıyor hüznü kâfi… Havaya bi’ kaç bulut hakim. Güneş aradan göz kırpıyor tüm Salacak sahiline…… Okumaya devam et →